|
Lichte kleuren, veel wit, dat is het uitgangspunt bij veel schilderijen
van Daan Lemaire. Intuïtief bouwt hij daar vervolgens op verder,
laag over laag, geleidelijk aan toewerkend naar een sfeer en evenwicht.
Geen saai, te makkelijk evenwicht, maar iets op het randje van evenwicht:
zodat het beeld blijft boeien, zodat de blik van de toeschouwer
blijft ronddwalen en verkennen. Het werk is niet dichtgetimmerd,
maar opengehouden. De kleuren zijn vaak zacht, de contrasten niet
heel fel, maar de schilderijen zijn steeds beweeglijk: vormen gaan
over in patronen die op hun beurt kleurvlakken aanduiden die weer
overlopen in andere vormen. Juist in die beweeglijkheid ligt de
eenheid en kracht van het werk. Een eenheid die we zelfs terug herkennen
in Lemaires glassculpturen: een volstrekt ander materiaal en andere
werkwijze, maar een vergelijkbare dynamiek van kleur en licht, lijnen
en vormen.
Marco Kunst, augustus 2002
|
|
 |
